Saga o dwóch mężach odważnych

Evix

Hell low.

Szedłem sobie zupełnie sam,
kiedy go spotkałem.
On - rycerz, co demony bije,
Ja - czarodziej, co magią się kryje.
Zapytałem
"Panie mężny, co mieczem macha,
Czy u Twym boku znajdzie się miejsce dla maga?"
Gdy się zgodził,
Ja - uradowany wielce,
Jąłem przed nim klękać w podzięce.
Gdy się cała ta radość skończyła,
Poszliśmy - kogoś lub cos nabić na kija.
I wtedy to przed nami wyskoczyło,
Wielkie, czerwone,
Oddech - że nie miło.
Ale spokojnie, daliśmy radę -
Jęliśmy stwora brać w szaradę.
Gdy ten padł, konając głośno
Rzuciło się więcej, prychając, rzucająć kością.
Uniknąłem rzutu,
Lecz to na nic - stworów tych magia nie znała granic.
Odrzuciło mnie do tyłu,
Na chwilę zamroczyło,
Lecz z budziłem się,
Krzycząc "do tyłu! do tyłu!".
Ale rycerz - "nie!
Demony pokonamy,
Ich pazurom i kłom
Rozwalić nas nie damy".
Pomyślałem chwilę, po czym się zgodziłem
I całą swą siłę
W runy magiczne dałem,
Ich energie z kamienii żwawo wyciskałem.
Padły. Ledwo nadążając pot z czoła ściągnąć,
Pognaliśmy dalej,
Lecz nie, żeby zginąć.
Kilometr przeszliśmy,
Gdy wtem dziura przed nami
Wyłoniła się.
Ja - zrezygnowany, myślałem "co w środku?"
Wojownik rzekł - "poczekaj, zobaczę."
Do dziury wskoczył,
Lecz się nie wyłania.
Myślę - "już po nim,
Tak szybko, że nie słyszałem konania".
Lecz cichy głos słyszę "pusto tu, młodzieńcze",
I weszedłem, modląc się w podzięce.
W środku - pomieszczenie.
Małe, ciasne,
Lecz jakby nie patrzeć
Bezpieczne.
Dwoje drzwi - "które wybrać", myślałem,
Poszliśmy na lewo,
W mroki niepokoju.
Idziemy, ja myślę wciąż
"Co tam będzie?",
Gdy szlachety mąż krzyknął, i zwalił się na ziemię.
Ja widzę cielsko obszerne, do wcześniejszych podobne,
Runę w ręku ściskam,
I w przyjaciela
Magią potężną ciskam.
Ten wstaje zmieszany,
Patrzy się wokoła,
Chwyta za miecz,
I rzuca się na potwora.
"Dobrze jest" - myśl się pojawiła,
Magię wezwałem,
Co siła.
Wybuch potężny podporami świata trzęsnął,
Stwór na ziemię padł,
Głośno w ziemię
Głową waląc.
Komora, do której
Weszliśmy nieuważnie,
Teraz cicha i pusta,
Wiem - rozglądałem się uważnie.
"Nic no, wracamy" - rycerz powiedział,
I z uśmiechem na twarzy
Do wyjścia jął zmierzać.
Wtedy we mnie coś się zebrało
"Hola, pamiętasz?
Nie wszystko zwiedziliśmy, potężny wojowniku".
Przyznał mi rację, przeprosił uprzejmie,
I w przeciwnymi drzwiami przeciskaliśmy się szybko,
Stworów pomniejszych pokonując
Co nie miara.
Kolejna komnata,
Do tamtej podobna,
Oczom się pokazała,
Ja już wiedziałem - coś się nie zgadza.
Cicho i spokojnie
Nie tak być miało,
Myślałem powoli,
Gdy bezgłośnie
Coś za mną upadło.
Nim się obejrzałem, pazur we mnie zmierzał,
I raz po raz, silnie
Uderzał.
Padłem na ziemię, zemdlony,
I gdy się ocknąłem,
Ujrzałem
Demona konającego,
Na niego miecz zwalony
Został.
Po tym uznałem,
Że wychodzić pora,
I rozeszliśmy się, mając w pamięci stwora.

Przygoda nietypowo napisana! x)
Podziękowania dla Musicmastaha za pozwolenie przyłączenia się do niego, za hunt na Demon Lordach, za to, żem se dwa poziomy nabił.
I przeprosiny dla wszystkich za moją przesadną wyobraźnię! x)
Fajnie było.